Hepimiz bu soruyu çoğu zaman, özellikle son dönemlerde kendimize sıkça soruyoruzdur. Hatta “bir daha yapmayacağım” diye kendimize defalarca söz vermişliğimiz de vardır. İyiliğimizin, kötülük ile yanıtlandığı örnekler boldur yaşantımızda. “Başkalarının hayatına dokunduğunuzda kendi hayatınızı da iyileştirirsiniz” veya “Gül veren elde gül kokusu kalır biraz” gibi düşüncelerle yaptığım iyilikler benim elime diken gibi batmışlığı da vardır. Öyle değil midir? Bir şeyi hiç karşılıksız yapıyorsanız bırakın bir teşekkürü, kıymetini bilen çok az oluyor. Sanırım bunun sonsuza dek akacağını sanıyorlar. Neyse.. Uslanırım umarım.
Yaş aldıkça edindiğim tecrübeler:
- İnsanların saçmalıklarıyla uğraşmaktan vazgeçtim. Dert dinlenir fakat tavsiye verilmez!
- İnsanların hakkımda ne düşündüklerini daha az önemsiyor ya da hiç önemsemiyorum.
- İnsanlara daha az, kendime daha fazla güvenmeye başladım.
- Arkadaş edinmek zorlaşıyor, zira mevcut dostlarımdan asla vazgeçmiyorum.
- Farkındalığım arttı, en eğlenceli yönü de bu sanırım: “Yemem ben bunlarıııı!”
- Ne istediğimi ve ne istemediğimi artık daha iyi biliyorum.
- Aşk mı? O da ne?
Sevgiler tüüüm kalbimden..
