-GAMZE PALAMUT-
Bir çocuk gülüyorsa memlekete bahar gelmiştir.
Bir çocuk gülüyorsa yeni umutlar yeşermiştir.
Bir çocuk gülüyorsa güzel şeyler olmuştur ve olmaya devam edecektir.
Fakat her yeni gün yaşanan felaketler, duyulan cinayetler, uygulanan şiddetler sayesinde artık çocukların bile yüzü gülmez oldu. Aile yaşantıları, aile içi şiddetler, tv, internet haberleri büyüklerin yanı sıra çocukları da çok aşırı bir şekilde etkiler oldu. Büyüyen her çocuk şiddeti görerek, izleyerek, yaşayarak büyümek zorunda kalıyor ve ne yazık ki gelecekleri tehlike altında olarak büyüyorlar. Sokaktaki herhangi bir çocuğu bir süreliğine izlemek, o çocuğun geleceğe nasıl adımlar attığı konusunda biraz da olsa fikir sahibi olmaya yetiyor.
Nasıl bir geleceğe adım atacaklar?
Nasıl bir dünya bırakılacak bu çocuklara?
Şiddetsiz, kavgasız, gürültüsüz bir dünyanın ne demek olduğunu öğrenebilecekler mi, görüp yaşayabilecekler mi?
Televizyonlarda şiddet, cinayet haberlerine şahit olmak yerine, eğitici programları, yeni çizgi filmleri izleme şansları olabilecek mi?
Ne yazık ki bunların hiçbirinin cevabı hakkında olumlu sonuçlar düşünemiyoruz!
Öylesine acı, öylesine vicdansız, öylesine hazin sonlara şahit oluyoruz ki, çocuklarımızı nasıl koruyabileceğimiz konusunda büyük endişeler içinde yaşamak zorunda kalıyoruz.
Oysaki onların hakkı olan; özgürce oynamak, koşmak, eğlenmek, gezip dolaşmak, kahkahalarla gülmek değil mi?
Onların hakkı olan; temiz bir dünya, faydalı bir eğitim, güzel bir gelecek değil mi?
Öyleyse sorum şu:
Bu hakların hangisini sunabiliyoruz onlara?
Sınırsız süreyle düşünme şansınız var, ancak ne kadar düşünürseniz düşünün cevap zaten belli ve değişeceğe de hiç benzemiyor.
Onlara hiçbir hakkı olması gerektiği gibi sunamıyoruz, sunabileceğimize dair de umutlarımızın tükenmemesini umuyoruz!
